‘Toen ik in 2011 klaar was met de opleiding zou ik als vrouw en niet-gepromoveerd waarschijnlijk in een klein ziekenhuis zonder ontwikkelingsmogelijkheden terechtkomen. Zo’n mannenbolwerk was de cardiologie toen wel: als vrouw zou ik niet gemakkelijk in een maatschap van een groot ziekenhuis komen. Dus ik besloot breder te kijken. Ik twijfelde of ik intensivist zou worden of naar het buitenland zou gaan. Het werd Zweden. Deels vanwege de natuur en deels vanwege de politieke kleur van het land. Het is hier in Zweden vrij links. Ik wilde niet naar een land dat rechtser zou zijn dan Nederland.
Het grote verschil met Nederland is dat je hier álles tussen acht uur ’s ochtends en vijf uur ’s middags doet. Er zijn geen vergaderingen in de avonduren en ook voor onderzoek krijg je tijd tijdens deze kantooruren. Dat was – naast de natuur en de politieke kleur – een belangrijke